بررسی ساختار روایی
۱. روایت دو زمانه: دههٔ ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰
رمان، با استفاده از روایت در دو زمان مختلف، پیچیدگی‌های شخصیت‌ها و تأثیر گذشته بر حال را به‌تصویر می‌کشد. این ساختار، به خواننده امکان می‌دهد تا تحول شخصیت‌ها را درک کند.

۲. شخصیت‌پردازی چندلایه
هر شخصیت، با ویژگی‌های منحصر به‌فرد خود، نمایندهٔ بخشی از جامعه و روان انسان است. این چندلایگی، عمق بیشتری به داستان می‌بخشد.

۳. استفاده از خواب و رؤیا به‌عنوان ابزار روایی
خواب و رؤیا، نه‌تنها موضوع اصلی رمان، بلکه ابزارهایی برای پیشبرد داستان و کشف درونیات شخصیت‌ها هستند. این عناصر، به داستان حالتی سوررئال می‌دهند.

۴. طنز و نقد اجتماعی
رمان، با استفاده از طنز، به نقد مسائل اجتماعی و علمی می‌پردازد. این رویکرد، به خواننده امکان می‌دهد تا با نگاهی انتقادی به جامعهٔ خود بنگرد.

۵. پایان‌بندی غافلگیرکننده
پایان رمان، با پیچش‌های غیرمنتظره، خواننده را شگفت‌زده می‌کند و تفسیری جدید از داستان ارائه می‌دهد. این پایان، تأکیدی بر پیچیدگی روابط انسانی است.

۶. تأثیر ساختار بر درک داستان
ساختار منحصربه‌فرد رمان، با روایت‌های متقاطع و زمان‌های مختلف، به خواننده امکان می‌دهد تا داستان را از زوایای مختلف بررسی کند. این ساختار، تجربهٔ خواندن را غنی‌تر می‌کند.